วันนี้ตื่นเช้ามารู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะว่าตอนบ่ายจะได้ออกไปเยี่ยมบ้านซึ่งเป็น Case ผู้ป่วยที่ติดเชื้อ HIV สิ่งที่กังวลก็คือเกรงว่าจะไปเพิ่มความกดดันให้กับผู้ป่วยและครอบครัว เมื่อถึงเวลา 14.00 น. พี่วิวรรธน์ (ฝ่ายเวชฯ)ได้พาไปเยี่ยมผู้ป่วย ขณะนั่งรถไปพี่วิวรรธน์ก็ชวนคุยตลอดทางเกี่ยวกับเทคนิคการไปเยี่ยมบ้าน และบอกว่าถ้าชาวบ้านถามว่าทำไมต้องมาเยี่ยมให้ตอบว่า มาติดตามเยี่ยมอาการผู้ป่วยหลังกลับจากโรงพยาบาล (เหมือน พี่วิวรรธน์มานั่งในใจว่า เรากังวลเรื่องอะไร)เมื่อไปถึงบ้านผู้ป่วย ความกังวลใจ ความวิตกกังวลก็หายไปจนหมด เพราะทั้งผู้ป่วยและญาติผู้ป่วยรวมทั้งพี่วิวรรธน์พูดคุยอย่างเป็เนกันเอง และญาติผู้ป่วยมีสีหน้าที่ประทับใจพี่วิวรรธน์มาก เมื่อพี่วิวรรธน์ถามว่า “เป็นจั๋งใดกลับมาอยู่บ้านมีอะไรทุกข์ใจไหม” ผู้ป่วยและญาติบอกว่า ไม่มีอะไรที่จะทุกข์ใจเพราะไม่เคยปิดบัง ว่าลูกตนเองเป็นเอดส์ ถึงแม้ว่าจะมีคนในหมู่บ้านพูดถึงก็ไม่สนใจ ครอบครัวเราสามารถอยู่ด้วยกันได้เพราะรักลูก และไม่ได้ขอความช่วยเหลืออะไรจากใคร และโรคนี้สามารถอยู่ด้วยกันได้เพราะมันไม่ได้ติดกันง่าย ๆ หมอบอกว่าโรคนี้ติดต่อทางเพศสัมพันธ์ และทางเลือด ซึ่งเป็นความเข้าใจที่ถูกต้อง และผู้ป่วยบอกว่าขณะกลางวันจะอยู่กับมารดาให้มารดาดูแลส่วนกลางคืนจะไปอยู่กับสามีที่บ้านแม่สามี ซึ่งทุกคนในครอบครัวก็เข้าใจผู้ป่วยและการดูแลผู้ป่วยเป็นอย่างดี
ในการไปเยี่ยมบ้านครั้งนี้ทำให้เรารับรู้เลยว่า การให้ความรู้เกี่ยวกับโรคให้ผู้ป่วยและญาตินั้นสำคัญมากซึ่งจะทำให้ผู้ป่วยและญาติสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้กับโรคได้อย่างมีความสุข
เล่าโดยจำนงค์ ยิ่งยืน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น