บางครั้งการได้เปลี่ยนเส้นทางการเดินใหม่ ๆ ก็ทำให้เราได้พบเจออะไรใหม่ ๆ และอีกหลาย ๆ ด้านของชีวิต ครั้งหนึ่งฉันเคยได้ไปเยี่ยมผู้ป่วย วันนั้นเป็นวันออกหน่วยคลินิกเบาหวานที่หนองผือ และมี Plan เยี่ยมบ้านจากฝ่ายกายภาพด้วยในฐานะที่ฉันเป็นหนึ่งในทีมสหวิชาชีพจึงได้ไปด้วย ซึ่งเป็นที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านหนองผือ นั่นคือ ต.นาหอ นั่นเอง
วันนั้นฉันมีโอกาสได้ไปเยี่ยมผู้ป่วยคนหนึ่งที่ชื่อลุงประจักษ์ นนทะโคตร ซึ่งเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลเลยได้ไม่นานจากการเข้ารับการรักษาต่อที่โรงพยาบาลเลยจากอุบัติเหตุตกต้นมะพร้าว กระดูกหัก ทำให้ร่างกาย คือตั้งแต่เอวลงไปจนถึงขาไม่รู้สึกตัว
ลุงประจักษ์อยู่บ้านกับภรรยาและลูกจำนวน 3 คน มีหลานตัวเล็กๆ 1 คน กำลังช่างพูด ก่อนที่ลุงประจักษ์จะเกิดอุบัติเหตุเดิมทีลุงประจักษ์เคยเป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านมาก่อน ลุงประจักษ์กลับมาจากโรงพยาบาลเลยด้วยการใส่สายสวนปัสสาวะร่วมด้วย ใส่ที่ดามหลังจากโรงพยาบาลเลย หรือภาษาทางกายภาพเรียกว่า Brace ลุงประจักษ์กลับมาอยู่บ้านด้วยสภาพจิตใจที่ยังไม่แข็งแรงนักเนื่องจากเดิมเคยทำอะไรได้ทุกอย่างแต่วันนี้ขาใช้การไม่ได้ บ้านที่ถูกต่อเติมแต่ยังสร้างไม่เสร็จ ชั้นบนเป็นบ้านไม้ หลังเดิมส่วนชั้นล่างกำลังถูกต่อเติมอย่างกว้างขวางใหญ่โต เหมือนรู้ว่าต้องสร้างไว้เพื่อตนเองจะได้อยู่ข้างล่าง ภรรยาลุงประจักษ์อยู่เตียงนอนชั้นบน ถ้าเดินขึ้นบันไดไปก็จะต้องเจอเตียงลุงประจักษ์ทันที ข้างเตียงเป็นหน้าต่าง ซึ่งเกือบจะเทียบเคียงกับเตียง ฉันยังแอบกลัวอยู่ในใจว่า กลัวลุงประจักษ์จะกระโดดหน้าต่างตายหากคิดมากหรือซึมเศร้าแต่ลุงไม่ได้ทำอย่างนั้น การไปเยี่ยมบ้านวันนั้นเราไปให้ความรู้เรื่องการดูแลสายสวนปัสสาวะการทำกายภาพที่บ้าน และการดูแลทำกายภาพต่อเนื่องที่โรงพยาบาลพูดคุยเพื่อให้กำลังใจ และให้ลุงประจักษ์ได้มีเป้าหมายในชีวิตในการดูแลตนเอง
จากวันนั้นถึงวันนี้ ลุงประจักษ์ ยังคงใส่สายสวนปัสสาวะค้างไว้เหมือนเดิม มาทำกายภาพกับโรงพยาบาลเป็นประจำจนเริ่มเดินได้ โดยใช้แรงจากแขนและไม้ดามขาช่วยอีกทางทำให้ลุงประจักษ์ดูมีกำลังใจมากขึ้น ฉันพบกับลุงประจักษ์อีกครั้งในวันที่มีการถ่ายทำหนังสั้นของโรงพยาบาล และก็พบว่ามันมีความแตกต่างจากวันแรกที่ไปเยี่ยมบ้านมา ดูสดใส และดูปรับตัวกับร่างกายของตนเองได้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของลุงประจักษ์ทำให้ทุกคนในครอบครัวมีความสุข ก่อนหน้าที่ฉันจะเขียนเรื่องเล่านี้ฉันไปขอยืม OPD Card ที่ห้องบัตรและต้องตกใจว่าคนที่ฉันจะไปเยี่ยมบ้านเป็นพ่อของเพื่อนฉันเองซึ่งได้รู้จักกันช่วงที่มาทำงาน ทำให้ฉันยิ่งอิ่มเอมใจมากยิ่งขึ้น
ขอบคุณพื้นที่เล็กๆ พื้นที่หน้าที่ที่ทำให้ฉันได้ทบทวนความรู้สึกในอีกเส้นทางเดินหนึ่งของชีวิตการได้มีส่วนร่วมในการเป็นส่วนหนึ่งของการต่อกำลังใจคนที่รู้สึกสูญเสียมันช่างวิเศษจริงๆ และฉันจะทำมันต่อไป
2 พ.ย.54
จุรีวรรณ ตันโยสิ
จุรีวรรณ ตันโยสิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น