ความรู้สึกนับตั้งแต่วันแรกที่เริ่มทำงานก็เปลี่ยนแปลงจากวันแรกมาก เพราะได้รู้จักคุ้นเคยกับพี่ ๆ มากขึ้น พี่ ๆ แต่ละคน
“น่ารัก” เอาใจใส่
ให้คำแนะนำเป็นอย่างดี
ซึ่งความรู้สึกในตอนนี้ก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก เมื่อเทียบกับการเป็นนักศึกษาพยาบาล เหมือนกันมากจนแยกไม่ออก ต่างกันก็แค่ชุดเท่านั้น แต่ที่น่ากดดันกว่านั้น คือ
เรียนจบมาแล้ว พี่ ๆ
ถามทักษะความรู้เดิมที่เคยเรียนมา
แล้วตอบไม่ได้
ก็ต้องไปค้นคว้าหามาตอบ
เพื่อเป็นการทบทวนความรู้
ทักษะต่าง ๆที่ต้องนำมาใช้ในการดูแลชีวิตของผู้ป่วยที่อยู่ในความรับผิดชอบ หน้าที่อันยิ่งใหญ่ ของการเป็นพยาบาลที่ดี
ตอนนี้ก็เหมือนก้าวแรกของการทำงานในวิชาชีพพยาบาล
อะไร ๆ ก็ยังไม่ค่อยลงตัว
ความรู้สึกกดดัน
เกรงอกเกรงใจยังมีมากเหลือเกินบางสถานการณ์ จนทำให้วางตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อน-หลัง อาทิหลังรับเวรเสร็จ
จะต้องทำอะไรอันดับแรก ไม่รู้จะยืนตรงไหน ต้องพยายามวิ่งตามเข้าหาพี่
เพื่อที่จะเรียนรู้งาน
ยังไม่ค่อยเข้าใจ
บทบาทหน้าที่ของ In charge, leader,
Member เท่าที่ควร คือตอนแรกเข้าใจว่า leader
ต้องเป็นคนมอบหมายงานให้ Member
ว่ามี
treatment อะไรบ้างที่จะต้องทำ ซึ่ง leader
ที่จะรับมอบหมายงานจาก
In charge อีกที แต่พอทำงานได้หลายวันเข้า ก็เริ่มเข้าใจ
เรียนรู้ว่า Member ต้องไปดู Chart
ผู้ป่วย Order
แพทย์เองเพื่อจะทำ treatment ต่าง
ๆ ซึ่งบริบทของโรงพยาบาลจังหวัดกับโรงพยาบาลประจำอำเภอแตกต่างกันมาก
ที่นี้เหมือนทุกคนจะช่วยกันไปหมด
ไม่ได้ชัดเจนตายตัว
ว่าหน้าที่คนโน้น คนนี้ ยกเว้น
In charge ที่บริบทไม่แตกต่างกันมาก ซึ่งตอนนี้
หน้าที่ของพยาบาลน้องใหม่ต้องพยายามปรับตัว เรียนรู้งานให้ได้มากที่สุด เพื่อเป็นการพิสูจน์ ตนเองว่ามีการพัฒนาเรียนรู้งานได้มากยิ่งขึ้น
สำหรับสิ่งที่อยากให้พี่
ๆ สอน แนะนำเพิ่มเติม “เทคนิคการใส่ สาย Foley’s
cath” เพราะจากที่เรียนมาเคยใช้ถุงมือ 2
คู่
พอมาใช้คู่เดียวเลยทำให้ไม่ Sterile แต่สำหรับเรื่องอื่น
ๆ ที่ตึก IPD 1 ยังไม่มีอะไรแนะนำเพิ่มเติม และท้ายที่สุดสำหรับตัวดิฉันเองการเรียนจบมาเป็นพยาบาลน้องใหม่ ก็ยังจับจุดยืนไม่ได้ว่าตนเองอยู่ฝ่ายไหน แผนกอะไร
ก็เลยคิดว่าลองทำงานไปเรื่อย ๆ ก่อน
แต่ที่แน่ ๆ ไม่ชอบห้องคลอดเป็นอย่างมาก
เลยคิดว่าอยู่แผนกไหนก่อนก็ได้สำหรับน้องใหม่ เพราะเรายังไม่สามารถที่จะเลือกได้ คิดอยู่อย่างเดียวตอนนี้ คือ
ต้องเรียนรู้งานให้ได้มากที่สุด
ผ่านพ้นช่วงทดลองงาน
สอบผ่านสภาที่เหลืออีก 2 วิชาทุกอย่างก็จะดีขึ้น ความเครียดและความกดดันก็คงลดน้อยลง แต่ก็บอกตัวเองไว้เสมอว่า “ความอดทน ความพยายาม
การทำงานด้วยใจรักและมุ่งมั่น”
ก็จะทำให้เราผ่านพ้นอุปสรรคนี้ไปได้ด้วยดี
และทำงานอย่างมีความสุขในวิชาชีพการพยาบาล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น